روسو و رومانتیسم

میکائل لووی

ترجمۀ هومن حسین‌‌‌‌زاده

رومانتیسم- نه به مثابه «مکتب ادبی» بلکه به عنوان جهان‌بینی- در نیمۀ دوم سدۀ هجدهم و در کشورهای اصلی اروپایی شکل گرفت. اگر می‌بایست تاریخ گشایشی برای این جریان فرهنگی مدرن انتخاب کرد، این تاریخ می‌تواند سال 1755، یعنی تاریخ انتشار گفتاری درباره منشا و بنیادهای نابرابری در میان انسان‌ها باشد؛ چرا که این کتاب مانند غرش رعدی در آسمان آبی روشنگری بود، غرشی که هنوز هم پژواک آن شنیده می‌شود.

رومانتیسم چیست؟ این پرسش چنان بحث‌برانگیز است که آرتور لاوجوی(A.Lovejoy)، پژوهشگر امریکایی پیشنهاد می‌دهد پژوهشگران از کاربرد این واژه پرهیز کنند. زیرا این واژه کوششی بیهوده در جهت فروکاستن تب رومانتیک با از کار انداختن شور واژ‌ه‌شناختی آن بود. اگر رومانتیسم بطور کلی در لغتنامه‌ها و دانشنامهها به عنوان یک جنبش ادبی و هنری معرفی می‌شود، در اصل پدیده‌ای است بسیار مبسو‌ط‌تر و عمیق‌تر از آن، و تمام حوزه‌های فرهنگ را از قبیل ادبیات، شعر، انواع هنرها، فلسفه، سیاست، دین، حقوق، انسان‌شناسی، و تاریخ‌نگاری را دربر می‌گیرد؛ و من بر این باورم که تاریخ رومانتیسم در تاریخ 1830 یا 1848 به انتها نمی‌رسد و تا عصر حاضر ادامه دارد.

رومانتیسم باید به مثابه یک جهان‌بینی- Weltanschauung- درک شود که ویژگی ذاتی آن اعتراض فرهنگی علیه تمدن مدرن سرمایه‌داری غربی و به سود برخی از ارز‌شهای پیشینی است. رومانتیسم، اعتراضی علیه ماشینی‌کردن، عقلایی‌کردن انتزاعی، شیءوارگی، انحلال پیوندهای اشتراکی، و کمیت‌سازی روابط اجتماعی است، و نقدهایی از این دست به نام ارزشهای اجتماعی، اخلاقی، و یا فرهنگی پیشامدرن یا پیشاسرمایه‌داری صورت می‌گیرد. اگر رومانتیسم به مثابه شکلی از احساس عمیقاً مبتنی بر نوستالژی آشکار می‌شود به این معنی نیست آنچه را که ویژگی مدرنیته است مردود تلقی می‌کند. چرا که از برخی جهات حتی می‌توان رومانتیسم را به عنوان شکلی از خودانتقادگری فرهنگی مدرنیته قلمداد کرد که تا روزگار ما ادامه دارد و می‌‌تواند یکی از اصول متعلق به ساختار حسی فرهنگ مدرن باشد.

بدیهی است که ساحت رومانتیسم فرهنگی نامتجانس است و کثرتی از جریان‌ها، از رومانتیسم محافظه‌کار یا ارتجاعی که در آرزوی احیای مزیت‌ها و نظم سلسلهمراتبی نظام قدیم است، تا رومانتیسم انقلابی که دستاوردهای 1789 را (آزادی، دموکراسی، برابری) نه به قصد بازگشت به عقب بلکه به منظور ایجاد راهی از جامعۀ پیشین به سمت آینده‌ای اتوپیایی در هم ادغام می‌کند، در آن دیده می‌شود.

اگر روسو، چنان که مشاهده خواهیم کرد، یکی از نخستین نمایندگان حس‌گرایی رومانتیک انقلابی است، این رویکرد را می‌توان در آثار شیلر، در نوشته‌های اولیۀ جمهوری‌خواهان رومانتیک آلمان(شلگل)، در اشعار هولدرلین، شلی و ویلیام بلیک و نیز در آثار دوران جوانی کولریج، در رمان‌های ویکتور هوگو، در تاریخ‌نگاری میشله، در سوسیالیسم اتوپیایی فوریه، و در نوشته‌های مارکسیست‌ها یا سوسیالیست‌های آزادی‌طلب مثل ویلیام موریس، گوستاو لاندوئه، ارنست بلوخ، آنری لوفه‌ور، و والتر بنیامین مشاهده کرد. و بالاخره که رد رومانتیسم را می‌شود در بسیاری از جنبش‌های فرهنگی انقلابی در سدۀ بیستم نظیر اکسپرسیونیم، سوررئالیسم، و مکتب وضعیت‌گرایی دنبال کرد.

گفتار 1755به جز ندای خشمی انقلابی و اعتراضی علیه تمدن مدرن چه می‌تواند باشد؟ بطور حتم روسو در قطعه‌ای که حاوی نیروی پیشگویانۀ یک تمثیل عهد عتیقی است، منشا شر را در گذشته دور در نظر می‌گیرد: «(نخستین) کسی که زمینی را حصار کشید و به خود اجازه داد که بگوید این زمین مال من است و مردمی بس ساده لوح را پیدا کرد تا حرف او را باور کنند، پایه‌گذار واقعی جامعۀ مدنی بود. چه جنایت‌ها و و جنگ‌ها و قتل‌ها، و چه مصیبت‌ها و فجایعی که به هیچ‌وجه موجب رهایی نوع بشر نشد، بشری که با بیرون کشیدن تیرها و پرکردن خندق‌ها، بر هم‌نوعانش مویه می‌کرد. پس مراقب باشید و به (مویه‌های) این شیاد توجهی نکنید؛ شما فاقد تمدن هستید، مادام که فراموش می‌کنید تمام محصول زمین از آنِ همه است و زمین از آنِ کسی نیست.»¹تاریخ سوسیالیسم و آنارشیسم حاوی اعلامیه‌های بسیاری علیه مالکیتِ خصوصی است. بر این اساس و بنابر مدخل مشهور دومین بخش از گفتار 1755، هیچ‌کس صاحب نیرویِ تمرکزیافته، قدرت حماسی، و فضیلت قهر نیست. بطور حتم شرارت – مالکیت و نابرابری- پدیدهای دیرینه است اما پیش از جامعۀ «متمدن» مدرن، هرگز تا این حد قابل لمس نبوده است. تا جایی که اگر روسو از منشا آن سخن می‌گوید، در واقع از زمانۀ خودش حرف می‌زند- زمانه‌ای که در آن سرمایه‌‌داری، نابرابری میانِ ثروتمندان و فقرا را به محور اصلی سلسله مراتبِ اجتماعی تبدیل می‌کند- و او با چنان خشمی آن را تقبیح می‌‌کند که هنوز پس از دو و نیم سده موضوعیت خود را از دست نداده است: «پس منشا جامعه و قوانینی که قیود تازه‌ای را به ضعیفان و نیروهای تازه‌ای را به ثروتمندان بخشیده، آزادیِ طبیعی را برای همیشه به نابودی کشانده، قانون مالکیت و نابرابری را تا ابد به قطعیت بدل کرده، و زیرکانه حقِ غصب را به حقی برگشت‌ناپذیر تبدیل کرده است و از آن پس برای سود‌بردن تعدادی جاه‌‌طلب، نوع بشر را با کار، با بردگی و با سیهروزی به بند کشیده چنین بوده و هست». در تفسیر نهم (گفتار 1755) است که او با صراحت بیشتری بر صنایع نوبنیاد معدنی و شیمیایی در وضعیت مدرنیته می‌تازد، بر «مشاغل زیانباری که عمر را کوتاه کرده و یا طبیعت را نابود می‌کند؛ کار معدن، ترکیباتِ گوناگونِ فلزات، کانی‌‌ها، مخصوصا سرب، مس، جیوه، کوبالت، آرسنیک، و زرنیخ؛ کارگران مشاغل مخاطره‌آمیز مانند سقف‌سازها، شیروانی‌سازها، بناها، معدن‌‌کارها که هر روز جانِ بسیاری از آنها به خطر می‌افتد». اما آنچه در این فرایند تولید اهمیت دارد، قیمت، سود، و منفعت است: « بر همین اساس می‌‌توان این قاعده را نتیجه گرفت که بطور کلی سودآوری فنون نسبتی عکس با سودمندی آنها دارد و ضروری‌ترینِ چیزها برای حوایجِ زندگی سرانجام باید به پیش پا افتاده‌ترینِ آنها بدل شود. بنابراین مزایایِ واقعیِ صنعت و تاثیرات واقعی حاصل از توسعه آن باید از همین دریچه نگریسته شود». آخرین جملۀ گفتار هم که دربارۀ همان نابرابری است که بر تمام مردم تمدن یافته حکمفرماست صراحت بسیاری دارد:« تعداد معدودی از مردم از فراوانی زیاد بهره‌مندند، حال اینکه تود‌ه‌‌های مردم فاقد چیزهای ضروری برای حوایج زندگی‌‌اند».²

در اینجا ما با جریانی که کاملا در تقابل با خوشبینی فلسفه‌‌های ترقی‌‌خواه دوران روشنگری است مواجهیم، جریانی که نخستین شواهدِ مبتنیِ بر دیالکتیکِ توسعه، نگرشِ انتقادی و منظرِ قربانیانِ توسعه- کارگران، پیشه‌وران، دهقانان- در پیشرفت «فنون و صنایع» سرمایه‌داری نوپا را دربر دارد. البته انتقاد روسو تنها پیرامون جنبۀ اجتماعی-اقتصادی پیشرفت نیست، بلکه کلیت اتوسِ(«منش راهبر» ethos) تمدنِ مدرن، معناباختگیِ اخلاقی و غیرِانسانی بودن آشکار ِآن را دربر می‌گیرد:« نظر به چنین فلسفه‌ای و چنین انسانیتی و چنین ضابطۀ اخلاقی و تربیتی، ما چیزی جز یک ظاهر سبک‌سر و فریب‌کار، با شرافتِ بدونِ پرهیزگاری، خردِ بدونِ فرزانگی، و خوشیِ بدونِ خوشبختی در اختیار نداریم». ³

مهم نیست اگر پژوهشگران ممتاز آثار روسو تذکر می‌‌دهند که نویسندۀ گفتار عقیده‌‌اش را تغییر می‌‌دهد و در مکتوبات دیگر خود از مالکیتِ خصوصی دفاع می‌‌کند و پیشنهاد محتاطانۀ اصلاحِ نهادی را مطرح می‌‌کند؛ چرا که متن گفتار 1755موجود و بر لوح آزادی‌طلبی ثبت شده است و پرداختن به تاثیرات آن در جریان تاریخ هنوز ادامه دارد.

اما هر اعتراض و انتقادی از این دست رومانتیک است، زیرا به گذشته‌‌ای پیشامدرن اشاره می‌‌کند که اهمیتِ آرمانگرایانۀ آن بیشتر از واقعی یا خیالی بودن آن است، گذشتۀ انسان «طبیعی» یا حتی انسان «بیتمدن» که «به هیچ وجه به بندگی سر تسلیم فرود نمی‌‌آورد آن‌گونه که انسانِ متمدن بدون هیچ غرولندی وادار به آن است»؛ در حالیکه انسان وحشی «تنها در هوای آسایش و آزادی نفس می‌‌کشد» و انسانِ مدرن «عرق می‌‌ریزد، اضطراب دارد… و تا دم مرگش کار می‌‌کند». بر خلاف رومانتیک‌‌های مرتجع که در دهه‌‌های بعدی به دنبال حفظ نوستالژی اشرافیت‌سالاری، مسیحیت، و پادشاهی قرون وسطایی‌‌اند، روسو یک جهان بدوی آزاد و مبتنی بر برابری را ترسیم می‌‌کند. آیا آنچه سوسیالیست‌‌ها و کمونیست‌‌های سده‌‌های بعدی انجام می‌‌دهند، خود ارجاعی به «کمونیسمِ بدوی» نیست؟

اما در کدام مفهوم این انتقاد انقلابی است؟ پیش از هر چیز، و بر خلاف رومانتیک‌‌های ارتجاعی روسو به هیچ عنوان مدافع بازگشت به گذشته نیست. بر خلاف شوخی سطحی ولتر، روسو به هیچوجه پیشنهاد نمی‌‌کند که بشر «راه رفتن روی چهار دست و پا را از نو آغاز کند». او خود در تفسیر نهم، دربارۀ مطرح‌نبودن« بازگشت به زندگی در جنگل‌‌ها و در کنار خرس‌‌ها» توضیح می‌‌دهد و اگر عدم امکان بازگشت به عقب را رد می‌‌کند با این همه در گفتار 1755 شق دیگری را پیشنهاد نمی‌‌کند. با اینحال جالب است توجه کنیم که در برخی از قطعات، روسو به دموکراسی به مثابه شکلی از حکومت مردم «که کمترین فاصله را با وضعیت طبیعی داشته» و در آن نابرابری در ثروت در کمترین حد ممکن بوده است رجوع می‌‌کند؛ در حالی که در مورد پادشاهی یا اشرافیت سالاری چنین نظری ندارد؛ چرا که زمان ثابت کرد که کدام یک از این اشکال حکومت مناسب‌‌تر بوده است، حکومت‌‌هایی که برخی از آنها تحت فرمان قانون بودند و برخی دیگر خیلی زود از اربابان تبعیت می‌‌کردند… و در یک کلام همواره در یک سو ثروت و استیلا بود و در سوی دیگر نیکبختی و پرهیزگاری»⁵حال آن که دفاعی چنان سریع و شاید (بطور ضمنی) انقلابی از دموکراسی در سال 1755 و در اوضاع و احوال استبدادگرایانۀ آن دوران بسیار نادر بود.

در گفتاری دربارۀ منشا نابرابری، بحث انقلاب مطرح نیست. آن چه در این اوراق انقلابی به نظر می‌رسد پیش از هر چیز انتقادی بیرحمانه از نابرابری اجتماعی و قدرت بیش از حد اولیگارشی ثروتمندان است. انقلابیون 1789 تا 1794 اشتباه نکرده‌‌اند که ژان ژاک روسو را قهرمان و الهام‌بخش و پیامبر خود قلمداد کرده‌‌اند.

گفتار 1755 فصل نوینی در تاریخ فرهنگ بشریت می‌‌گشاید، فصل رومانتیسم «انقلابی»؛ و اگر هنوز این جویبار جادویی و طراوتبخش جریان دارد، تقصیر روسو است.

1-J.J.Rousseau, Discours sur l’origine et les fondements de l’inégalité parmi les hommes (1755), Paris, Bordas, 1987, p. 59.

2- Ibid. pp. 72-73, 97.

3- Ibid. p.87.

4- Ibid. p. 98.

5 Ibid. p. 81.

روسو و رومانتیسم

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ